TEΡΑΤΑ ΑΝΤΟΧΗΣ

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο ανθεκτικοί οργανισμοί είμαστε εμείς οι Έλληνες και δεν μπορώ να το πιστέψω και ο ίδιος. Καθήστε και μετρήστε το λοιπόν.


Έχουμε από πάνω μας τον Λοβέρδο να λέει πως δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία και να ετοιμάζεται να μας στρώσει στη δουλειά μέχρι τα ογδόντα και βάλε, λύνοντας έτσι το ασφαλιστικό πρόβλημα στο πι και φι, αφού κανείς δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη, εκτός κι αν βαμπιριάσεις (κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει, αλλά δεν μούρχεται).


Έχουμε τον Παπανδρέου να μας προειδοποιεί-κάτι ξέρει σίγουρα παραπάνω από μας-για τον 5ο ή 6ο μισθό μας.


Έχουμε την Άνχελ καλή της ώρα, που σε πιάνει κάτι τις μόλις την βλέπεις μ' αυτή την ερωτική αύρα που αναδύει, να μας τρελαίνει με τα τσαλίμια της, τον κ. Αλμούνια-πώς έκανε τώρα προκοπή αυτός με τέτοιο όνομα, είναι ένα μυστήριο-, τον "χαμογελαστό" κ. Ρεν να μας δουλεύει ψιλό γαζί, να μας εύχεται "καλό κουράγιο", και να μη βρίσκεται κάποιος να του χώσει μουλωχτά καμιά κλωτσιά στο καλάμι, και όλους αυτούς τους αξιότιμους φίλους μας εκ Βρυξελλών να μας ετοιμάζουνε τα κόλλυβα.


Έχουμε περικοπές επιδομάτων, δώρων, ΦΠΑ, τεκμήρια, νέα φορολογία, πόθεν έσχες, πάγωμα μισθών, τον Πάγκαλο να φοβερίζει θεούς και δαίμονες κλπ κλπ.


Έχουμε το άγχος να βρούμε στο παρατηρητήριο τιμών-αυτή την φοβερή εφεύρεση που μηδενίζει την ευθύνη κάθε υπουργού να κάνει κάτι για την ακρίβεια-το σούπερ μάρκετ στον Πειραιά που έχει 20 λεπτά πιο φτηνό το βιτάμ, το άλλο στο Γαλάτσι που είναι φτηνό στα μακαρόνια, το παρ' άλλο στο Μενίδι που έχει προσφορά τις ντομάτες και τη φέτα, να βρούμε το φθηνότερο βενζινάδικο και τη φθηνότερη λαϊκή. (Αν βρούμε τώρα χρόνο, μετά απ’ αυτά, και μαγειρέψουμε κιόλας, είμαστε για το βιβλίο Γκίνες).


Έχουμε το άγχος να μην αφήσουμε τη βρύση να τρέξει μια στάλα παραπάνω, γιατί τι θα απογίνουν οι επόμενες γενιές χωρίς νερό; Μην αφήσουμε κάνα φως αναμμένο, να σβήσουμε τηλεόραση στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιο, φούρνο, στερεοφωνικό, κλιματιστικό και φωτάκι για το βράδυ, γιατί στον χρόνο απάνω μας στοιχίζουν 100 ευρώ, να μην μιλήσουμε κάνα δευτερόλεπτο παραπάνω στο τηλέφωνο και μας έρθει καμιά κατακεφαλιά.


Να μην φάμε κρέας και γίνουμε τρελές αγελάδες, να μη φάμε κοτόπουλο και γίνουμε αδερφές, να μη φάμε λαχανικά γιατί έχουν ζιζανιοκτόνα, να μη φάμε φρούτα γιατί έχουν 80 ψεκάσματα, χώρια που δεν τρώγονται με τίποτα από την ανοστιά.


Να μην ερωτευθούμε σα νέοι, γιατί μαύρο φίδι που μας έφαγε από τους άγιους παπάδες μας, να μην ερωτευθούμε σαν παντρεμένοι-όχι τη γυναίκα μας εννοείται- για τον ίδιο λόγο, και επιπλέον γιατί μαύρο φίδι που μας έφαγε αν το μάθει, εκτός κι αν προφτάσει και ερωτευθεί πρώτη αυτή, να μην πάμε με καμιά μικρούλα γιατί σέρνονται κάτι μυστήριες αρρώστιες, ούτε όμως να την σκεφτούμε πονηρά τη μικρούλα, καθότι αμαρτάνουμε "τη διανοία", κι άϊντε να ξεμπλέξεις έπειτα.


Να μη μπορείς να φας ένα φαί της προκοπής στην ταβέρνα χωρίς να σου πιάσουνε τον κ..ο ή χωρίς να αρπάξεις καμιά δηλητηρίαση ξεγυρισμένη.


Να μην μπορείς να βγεις στη βεράντα, γιατί σε πιάνει κατάθλιψη με την κεραία της κινητής τηλεφωνίας στα 5 μέτρα να σε ζαβλακώνει.


Να μην μπορείς να πάρεις μια βαθειά ανάσα χωρίς να φαρμακωθείς, ούτε και να κάτσεις μέσα στο σπίτι σου, γιατί οι αναθυμιάσεις από τα οικοδομικά υλικά είναι ακόμα πιο επικίνδυνες.


Να πρέπει να γνωρίζεις Αγγλικά, σαν είσαι γυναίκα, computer, δημόσιες σχέσεις, να είσαι καθαρίστρια, λογίστρια και καπάτσα, να μην αρρωσταίνεις, να είσαι σβέλτη, και φυσικά να ξέρεις να κουνιέσαι τουλάχιστον άπαξ ή δίπαξ εβδομαδιαίως στο "αφεντικό", για να πάρεις την πολυπόθητη θέση των 600 ή 500 ευρώ, κι αν σ' αρέσει.

Γι΄αυτό σας λέω.
Τέρατα αντοχής!