Είναι γενικά παραδεκτό πως η διάσπαση του ατόμου ήταν μια μεγάλη επιστημονική κατάκτηση, για την οποία οι πρωτεργάτες της τιμήθηκαν δεόντως. Αν όμως έτυχαν τόσης αναγνώρισης αυτοί που πραγματοποίησαν την διάσπαση του ατόμου, τότε πόσης θα έπρεπε να τύχουν ορισμένοι δικοί μας «επιστήμονες», της Αριστεράς, που έχουν καταφέρει να διασπάσουν, ότι από επιστημονική άποψη φαίνεται αδιάσπαστο λόγω του ελάχιστου μεγέθους του; Ποιά ανταμοιβή τούς είναι επαρκής γι’ αυτό το έξοχο επιστημονικό θαύμα που επιτέλεσαν;
Η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού λοιπόν, με επικεφαλής τον κ. Κουβέλη που τον ακολούθησαν και άλλοι τρεις βουλευτές, αποχώρησε από τον ΣΥΝ επικαλούμενη «σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ».
Και η πρώτη απορία που γεννιέται είναι: Γιατί αποτελούν μειονέκτημα οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές σε ένα συμμαχικό σχήμα; Συμμαχία είναι, με πολιτική και οργανωτική αυτονομία των συμμετεχόντων, δεν είναι μονολιθικό κόμμα. Δεν είναι λοιπόν αυτό κάτι φυσιολογικό; Μήπως ο ΣΥΝ έχει ιδεολογική, αλλά και πολιτική μερικές φορές, ομοιογένεια; Ο κ. Κουβέλης και η Ανανεωτική πτέρυγα έχουν λιγότερες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές με το Αριστερό ρεύμα, από όσες οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ τους; Και η επιδίωξη να συμμαχήσεις με κάποιους που έχουν ταυτόσημες ιδέες με σένα, δεν αποτελεί ουτοπία, που καταλήγει τελικά στην «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό σου; Και τέλος τέλος δεν αποτελεί το άκρον άωτον του παραλογισμού να διασπάς το κόμμα σου, διότι ορισμένοι στο συμμαχικό σχήμα που συμμετέχεις δεν είναι του γούστου σου; Δεν υπάρχει, ή δεν θα μπορούσε να βρεθεί, τρόπος, όσοι είναι τελείως έξω από το πολιτικό περίγραμμα που εσύ βάζεις για τον εαυτό σου, να απομακρυνθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, και θα πρέπει να διασπάσεις τον ΣΥΝ; Και σε μια τέτοια συγκυρία;
Δυστυχώς όμως, η επίκληση στη λογική και την ευαγγελική ρήση «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω», είναι τελείως άχρηστη στην περίπτωση αυτοί. Ορισμένοι φαίνεται πως έχουν προ πολλού απωλέσει και την όραση και την ακοή τους και την κρίση τους τελικά.
Με όλο τον σεβασμό προς τους συντρόφους που έφυγαν, θα ήθελα να παρατηρήσω, πως αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται παράλογα, είναι εν τούτοις λογικά, αν τα δει κάποιος από μια άλλη οπτική γωνία.
Διότι ορισμένοι θεωρούσαν τον ΣΥΝ ως ένα κάδρο, μια ωραία κορνίζα, που η μόνη της χρησιμότητα ήταν να αναδεικνύει την δική τους, μοναδική, προσωπικότητα.
Γι’ αυτό και θεωρούσαν αυτονόητο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά τους την εκφορά της προσωπικής τους άποψης παντί τρόπω και μέσω, με πλήρη περιφρόνηση προς συλλογικές αποφάσεις, ενίοτε ομόφωνες και με την δική τους ψήφο, με πλήρη περιφρόνηση προς την οργή που προκαλούσαν στον κόσμο του ΣΥΝ με την συμπεριφορά τους αυτή, αλλά προς την σύγχιση και αποστροφή που δημιουργούσε η εικόνα Βαβυλωνίας που εμφάνιζε ο ΣΥΝ με δική τους, βασική ευθύνη.
Γι’ αυτό ο κ. Κουβέλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ων, παρευρέθηκε στην απείρου γελοιότητας μάζωξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, πρώην και νυν Προέδρων της Δημοκρατίας κλπ, στο σπίτι του κ. Κύρκου, για να ακούσει, με κολακευτικό μάλιστα σχολιασμό από την μεριά του, την ασύλληπτης ευφυίας πολιτική σύλληψη του κ. Κύρκου, για συστοίχηση όλων πίσω από τον κ. Παπανδρέου!
Γιατί όμως τώρα αυτή η κίνηση; Μήπως είδαν ότι υπάρχει χώρος για τις απόψεις τους που να δικαιολογεί την διάσπαση αυτή, με την προσδοκία μιας πολύ μεγαλύτερης συσπείρωσης της Αριστεράς γύρω από τις ιδέες τους; Αυτό βέβαια μόνο το μέλλον θα το δείξει, αλλά πάλι συσπείρωση της Αριστεράς χωρίς καμία συνιστώσα της Αριστεράς; Μόνο με τον εαυτό τους; Μήπως φιλοδοξούν η δική τους τάση να αποτελέσει ένα ορμητικό πολιτικό ρεύμα, όπως το ΠΑΣΟΚ το 1974-81; Το πιστεύουν και οι ίδιοι αυτό το σενάριο; Ή και εδώ αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις παραινέσεις του κ. Κύρκου;
Μήπως πάλι τα πράγματα έφτασαν τώρα στο μη περαιτέρω, και πήραν αυτή την απόφαση; Μα όλα όσα επικαλούνται ήταν γνωστά και πριν τις εκλογές και μάλιστα σε πολύ πιο οξυμμένους τόνους. Τίποτα δεν άλλαξε προς το χειρότερο από τότε που να τους δίνει το δικαίωμα αυτό. Ίσα-ίσα. Οι αποφάσεις που πήρε το συνέδριο για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Ούτε έτσι βγάζουμε άκρη λοιπόν. Αν όμως, αν λέω, θεωρήσουμε ότι η κίνηση αυτή ήταν σχεδιασμένη από καιρό, τότε φαίνεται πραγματικά λογική.
Θυμόμαστε όλοι τις παραινέσεις του κ. Κύρκου για αποχώρησή τους και διάσπαση του ΣΥΝ πολύ καιρό πριν. Αν συνυπολογίσουμε ότι διασπώντας τώρα τον ΣΥΝ έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της τάσης τους, εκπροσώπηση που αποκτήθηκε βέβαια με το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, όλα φαίνονται έτσι πολύ πιο λογικά.
Δεν θα ήταν όμως πολύ πιο τίμιο και κοντά στην ηθική της Αριστεράς, αν έκαναν την κίνησή τους προεκλογικά, βάζοντας στην δοκιμασία της ετυμηγορίας του κόσμου του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ τις αποφάσεις τους και τις ιδέες τους, και εισπράττοντας τα επίχειρα, θετικά ή αρνητικά, της πράξης τους αυτής; Βέβαια τότε μάλλον δεν θα είχαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, οπότε ας πάει και το παλιάμπελο, ψύλλους στα άχυρα γυρεύουμε τώρα; Γι αυτό και θεωρούν ως αυτονόητο δικαίωμά τους να κρατήσουν την έδρα για τον εαυτό τους και καμία σκέψη να παραιτηθούν δεν έχουν.
Κακή αρχή για όσους ευαγγελίζονται τάχα νέες ιδέες και πρακτικές.
Και ο κόσμος του ΣΥΝ; Θα παραμείνει εγκλωβισμένος σε παραπλανητικά διλλήματα δήθεν ανανέωσης ενάντια στους παλιούς και κακούς αποχωρίσαντες από το ΚΚΕ "εξωτερικού"; Και απέναντι σε αυτόν τον οδοστρωτήρα της πιο νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος, θα αντιτάξει φιλίες και συναισθηματισμούς από τις παλιές, «καλές» εποχές της διάσπασης; Αυτή θα είναι η απάντηση και η μοίρα της Αριστεράς; Η αέναη ακολουθία των διασπάσεων μέχρι τελικής εξαφανίσεως;
Θα πέσουν έξω, πιστεύω, όσοι ποντάρουν στο σενάριο αυτό.( Ή τέλος πάντων έτσι θέλω να πιστεύω, γιατί έτσι μόνο μπορώ να ελπίζω σε κάτι καλύτερο).
Υ.Γ. «Παραιτηθήκαμε σήμερα από την Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ», ανακοίνωσε μπροστά στις κάμερες ο κ. Κουβέλης στις 9/6.
Χαχαχαχααα!!
Δεν τα λένε έτσι δικηγορίστικα αυτά σ. Κουβέλη. Άκου παραιτήθηκαν από την Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ! Αυτό είναι δικαίωμά σας και μπράβο σας.
Αλλά ΟΛΟΙ οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν να παραιτηθείτε από τις βουλευτικές έδρες που υπεξαιρέσατε, ακούτε; Και αυτό δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωσή σας.
Αλλά τι ψάχνω να βρω και εγώ τώρα!
