Τ' άστρα
δεν έχουν δάκρυα
για τις ρυτίδες μου.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Για τον Γιάννη που έφυγε νωρίς (Στη μνήμη του Γιάννη Παπουτσή).

    Και έτσι ο Γιάννης έφυγε. Πρωτοχρονιά του 2010. Μόνος του. Έτσι επέλεξε. Μόνος του γαμώτο, μόνος του. Μέσα σε τόσους φίλους και "φίλους". Μέσα σ' αυτή την αφόρητη, πολύβουη μοναξιά.
    Και όλοι εμείς που τον αγαπούσαμε, όλοι εμείς οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι γνωστοί, δε μπορέσαμε ούτε γραμμάριο από τη μοναξιά του να αλαφρώσουμε, δε μπορέσαμε να τον κάνουμε να ταλαντευτεί έστω για μια στιγμή στη φρικτή απόφαση, σα να μην υπήρχαμε διόλου.
    Εκτός κι αν δεν υπήρχαμε πραγματικά. Έτσι πρέπει να είναι. Αερικά γυρνούσαμε γύρω του.

    "Παππού είσαι τυφλός;" , ρώτησε ο Ντάστιν Χόφμαν τον αρχηγό των Ινδιάνων στην συγκλονιστική ταινία "Το μεγάλο ανθρωπάκι", μετά τη φρικτή σφαγή από το ιππικό του Κάστερ.
    "Όχι γιε μου, βλέπω, αλλά το φως δε φτάνει στη καρδιά", του απάντησε ο σοφός γέροντας.

     Το φως δε φτάνει στη καρδιά!

    Έτσι κι εμείς. Μιλούσαμε, σε αγαπούσαμε, κάναμε παρέα μαζί σου, αλλά το φως δεν έφτανε στη καρδιά σου, τη γιομάτη θλίψη κι εγκατάλειψη.
    Γιατί κανείς μας δε κατάλαβε τίποτα;
    Πόσο τυφλοί μπορεί να ήμασταν, πόσο αλαζόνες, πόσο περιχαρακωμένοι στα δικά μας προβλήματα; στα δικά μας πρέπει; στα δικά μας πιστεύω;
    Γιατί δεν ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή σου;
    Γιατί δε την είδαμε στα μάτια σου;
    Ποιά συγγνώμη μπορεί να αναπληρώσει την απουσία σου;
    Ποιά μετάνοια να επανορθώσει το φριχτό τετελεσμένο;

    Σκόρπιες σκέψεις, τις αφήνω σήμερα σα μικρή, χάρτινη, βαρκούλα, στη μεγάλη θάλασσα, όπως τότε, που ήμασταν παιδιά.
    Κι ένα μικρό μπουκέτο στίχους, που σίγουρα θα μπορούσες να είχες γράψει εσύ:

                    Κι εγώ
       χαμένος στο δικό μου αλφάβητο
              συλλαβίζω έντρομος
                  τον εαυτό μου!

Και όποιος τις διαβάσει, ας σου στείλει την ευχή του.
Γιατί σε αγαπάμε.
Γιατί δε σε ξεχνάμε.



Κι αυτός είναι χάρισμά σας, στα μούτρα τα δικά σας!

  • Θέλουν τον Παπανδρέου λέει για Γ.Γ του ΟΗΕ και μας δίνουν "προίκα" την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και τη μείωση του επιτοκίου.
    Πάρτε τον, πάρτε τον, θα μας υποχρεώσετε! Στην ανάγκη να τσοντάρουμε και κατιτίς, δεν είναι θέμα!
  • Οι Έλληνες, λένε οι δημοσκοπήσεις, θεωρούν καλή σκέψη μια κυβέρνηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Δηλαδή οι Έλληνες, που σκυλοβρίζουν όλη μέρα τα δυο μεγάλα κόμματα πως καταέκλεψαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα, θέλουν μια κυβέρνηση όχι του ενός κλέφτη αλλά και των δύο μαζί, ίσως για να τα τρώνε πιο εύκολα.
    Τα χάπια μου γιατρέ μου, τα χάπια μου, σε παρακαλώ. Και την διεύθυνση του εφημερεύοντος ψυχιατρείου, εξάπαντως!
  • Τον έπιασε το μαύρο το παράπονο τον κ. Πάγκαλο, γιατί, λέει, όλοι τον κοροϊδεύουν που είναι χοντρός. Και δώστου κλάμα στα κανάλια.
    Μη στεναχωριέστε κύριε Αντιπρόεδρε, σας ζηλεύουνε, γι' αυτό τα κάνουν αυτά. Κι αν δεν ζηλεύουν επακριβώς εσάς, σίγουρα ζηλεύουν τις καραβίδες και τους αστακούς που περιδρομιάσατε, μέσα στο μαύρο κλάμα, είμαι σίγουρος.
    Ά!, και τα πενηντατόσα ακίνητά σου, τι κατινιά κι αυτή από μέρους τους, μη δούνε άνθρωπο να προκόψει!
  • Όχι, ο κ. Νασιώκας δεν ζήτησε για πεντηκοστή φορά να αρθεί η κομματική πειθαρχία, ώστε να μπορεί να κάνει αντίσταση στην τρόϊκα.
    Μα αγαπητέ μας Έκτορα, εκλεκτέ του Λαού, αν ο Κολοκοτρώνης ζήταγε την άδεια απ΄τον Αλή Πασά ώστε να κάνει αντίσταση εκ του ασφαλούς, ακόμα τουρκοκρατία θα είχαμε.
    Το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι; Ή μήπως όχι;
  • Βράζει, λέει, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ λόγω των μέτρων της Κυβέρνησης.
    Να ρωτήσω τώρα εγώ, πότε σκέφτεστε να βγάλετε τη χύτρα απ' τη φωτιά;
    Τι διάολο, με τόσο βράσιμο, και τον Πάγκαλο να είχατε μέσα, σαν αρνάκι γάλακτος θα είχε γίνει, βάλε με το νου σου τώρα εμάς.
  • Όμως, εκλεκτοί του Λαού που κρύπτεσθε, όλα αυτά είναι αηδίες που ούτε εσείς τις πιστεύετε.
    Το πρόβλημα είναι πως είσαστε ραγιάδες, ανθρωπάκια περιδεή και πανικόβλητα, που δεν αξίζει κανείς να χαραμίσει ούτε το σάλιο του για να σας φτύσει.
  • Γιωργάκη πες αλεύρι, ο Μπεν Άλι σε γυρεύει! 
  • Α!, και μη το ξεχάσω: Γιωργάκη ξαναπές αλεύρι, ο Μουμπάρακ σε γυρεύει!










Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

..«Σας πήραμε σας πήραμε φλουρί κωσταντινάτο....»

    Τι σου είναι πάντως φίλε μου η λαϊκή σοφία! Μαργαριτάρι!. Την ακολουθάς και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο που λένε, γλυτώνεις από μπελιάδες βρε αδερφέ.
   Να, πάρε τώρα αυτό που λέει ο λαός: «Ότι κοροϊδεύεις θα το λουστείς και συ». Ανεκτίμητο!
   Θυμάστε τι γέλια κάναμε που οι Αμερικάνοι βγάλανε τον Μπους για πρόεδρο; Καινούργιο συκώτι φτιάξαμε. Τι ηλίθιους τους ανεβάζαμε, τι ζώα τους κατεβάζαμε.
    Αμ με τον Μπους; «Βους ο Μπους», λέγαμε.
    Βους βέβαια ο Μπους και ουδεμία αντίρρησις επ’ αυτού. (Κομψά το είπαμε το πράμα βέβαια , πλανητάρχης άνθρωπος βλέπεις, άλλο βους και άλλο σκέτο βόϊδι, έχει και η καθαρεύουσα τα πλεονεχτήματά της).
    Ενώ ο δικός μας; Γνήσιος απόγονος των αρχαίων Ελλήνων. Ένα μυστήριο πράμα, απ’ όλους κάτι πήρε αδερφάκι μου, κάθισε και μέτρα. Έχουμε και λέμε το λοιπόν.
    Από το Δημοσθένη πήρε τη ρητορεία, κόβει το στόμα του βρε αδερφέ, τον ακούς και πιστεύεις πάραυτα στη μετεμψύχωση.
    Από τον Πλάτωνα και τον Αρίστο την μόρφωσις.
    Περιφρονάει, σα τον Διογένη, όλα τα υλικά αγαθά (για εμάς, όχι για τον εαυτό του).
    Από τον Περικλή πήρε τον Χρυσούν Αιώνα(έστω ρε, τη Χρυσή τετραετία).
    Αμ απ’ τον Οδυσσέα; Τη πανουργία και τη πονηριά. Είδατε πώς τα κατάφερε με ‘κείνο το πιστόλι πάνω στο τραπέζι; ε; Σατανικό.
    Μόνο με την αλυσίδα του ποδηλάτου τα ‘κανε μούσκεμα. Θυμάστε, που του βγήκε η αλυσίδα του ποδηλάτου και πήγε να την βάλει εν κινήσει, και το τσάκισε το χέρι. Μα μπαίνει η αλυσίδα εν κινήσει χριστιανέ μου;
    Και θέλει να μας οδηγήσει και στην Ιθάκη, ο πολυμήχανος. Πού να το ήξερε ο αληθινός πολυμήχανος, πως θα ‘βγαζε τέτοιον απόγονο. Τι Κύκλωπες, τι Λαιστρυγόνες, τι Σκύλα και τι Χάρυβδη, δε μπορεί, θα το είχε κάνει το απονενοημένο.
    Και τραγουδάμε τώρα εμείς στους Αμερικάνους: «Σας πήραμε σας πήραμε φλουρί κωσταντινάτο».
    Και μας απαντάνε αυτοί: «Μας πήρατε μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο. Κι αυτός είναι χάρισμά σας, στα μούτρα τα δικά σας».
    Γι’ αυτό σας λέω, μη κοτσομπολεύετε τον άλλον, μπας και γλυτώσουμε ως έθνος κανένα ρεζιλίκι.

    Τώρα βέβαια θα μου πείτε εσείς αυτόν θέλατε, αυτόν βγάλατε. Μαγκιά σας και καουμποϊλίκι σας και λόγος δε μου πέφτει.
   Αλλά τότες γιατί μοιρολογάτε συνέχεια; μου λέτε; «Δεν αντέχουμε άλλο, δε μπορούμε, δε τα βγάζουμε πέρα, βοήθεια!». Είναι αυτή συμπεριφορά; Για να μη λέτε πάντως πως δεν σας τα ‘πα έγκαιρα, το ξέρετε το ανέκδοτο με το ναυάγιο;
-Μπαμπά, είναι μακριά ακόμα η στεριά;.
-Σκάσε και κολύμπα.
    Έτσι ακριβώς. Σκάστε και κολυμπήστε. Γιατί αν νομίζετε πως έχουμε φτάσει στη στεριά και τα πράγματα θα καλυτερεύουν, πλανάσθε πλάνην οικτράν, που λένε και οι σπουδαγμένοι.
    Και στις εκλογές, για να τους εκδικηθείτε λέει τους κανάγιες που ρήμαξαν, μαζί με τους άλλους, την Ελλάδα, δε πήγατε να ψηφίσετε. Και νομίζετε πως τους κάνατε τη μούρη κρέας!
    Σιγά μην ιδρώσει το αυτί του Παπαντρέου. Εδώ ρε μας έχουνε γκαΣτροσ’ Καν τόσο καιρό και σφυράνε αδιάφορα, και θα τους θίξει τώρα που εσείς, αντί να ψηφίσετε, πήγατε για τσίπουρα;
    Και άντε να πούμε πως στις βουλευτικές θέλετε σώνει και καλά τον Παπαντρέου. Να το πούμε, να πάει στα τσακίδια.
    Ούτε στις περιφερειακές μπορούσατε να τους δώσετε μια μπούφλα; Ούτε στις δημοτικές; Τι διάολο φοβάστε;
    Μη βγει ο Λαμπρούλης με τα κονσερβοκούτια; (Που ως γνωστόν, βέβαια, τα είχε κάνει τάτσι-μίτσι-κότσι με το Χριστοφοράκο και Τσουκατοέφαγε τα λεφτά της Ζήμενς, χώρια που σας πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, έτσι;).
    Ή μη σας πλακώσει ο Καλογιάννης με τα ραδικοβλάσταρα, ένεκα και οικολόγος; Και του δώσατε ένα 6% κατακέφαλα, μη και πάρουν τα μυαλά του αέρα, έ;
    Πώς είπατε; Και σεις δεν ξέρετε γιατί; Καλώς..
    Αλλά τότες γιατί κλαίτε και οδύρεσθε; Να περιμένω απάντηση; Μπα, έ;
    Και όχι τίποτις άλλο, αλλά εκτέθηκε και κείνος ο καλός ο άνθρωπος, ο Κίσσιγκερ, που είπε πως οι Έλληνες είναι ο πιο ατίθασος λαός της Ευρώπης.
    Εμείς ατίθασοι; τι λέτε κύριε Κίσσιγκέρ μας, λάθος, παρεξήγησις, με το μπαρδόν, εμείς, κο κο κο η κότα, αστείον πράμα.

    Αλλά επειδή είστε ανευχαρίστητοι και δε ξέρετε τι θέλετε, την πληρώνουν μετά αθώοι άνθρωποι.
Καθότι άμα έχεις σκοτουριασμένο κεφάλι, δε μπορείς να σκεφτείς ορθίως αδερφέ μου. Γι’ αυτό πέσατε όλοι να φάτε τον κ. Πάγκαλο, που είπε, λέει, τους δημόσιους υπάλληλους «κοπρίτες». Και σας ερωτώ εγώ: Αν ήσασταν ψύχραιμοι, θα κάνατε τέτοιο λάθος;
    Γιατί είναι τώρα τέτοιος άνθρωπος ο Κος Αντιπρόεδρος; Να βρίζει και να λοιδωρεί; Όχι σας ερωτώ, τον ξέρετε για τέτοιον;
    Ο γλυκύτατος και λεπτεπίλεπτος αυτός άνθρωπος-οία η ψυχή τέτοια και η μορφή- κάποιον λόγο βέβαια θα είχε.
    Εδώ ρε και τους δολοφόνους τους αθωώνουν καμιά φορά ένεκα «βρασμού ψυχικής ορμής», και για τον κύριο Αντιπρόεδρο ούτε ένα ελαφρυντικό;
    Για ελάτε όμως μια στιγμή στη θέση του εξυπνάκηδες, που μόνο να βρίζετε ξέρετε, να είστε ένας «δυστυχής κληρονόμος» πενηντατόσων ακινήτων; Ποία η θέση σας; μου λέτε;

    Για σκέψου να είσαι έτοιμος, λέει, να κοιμηθείς, με τη συνείδησή σου αναπαυμένη-μήτε διόρισες κανέναν «κοπρίτη» ποτές, μήτε κάνας σύντροφος απ’ το κόμμα σου τα σούφρωσε, μήτε καμιά δεξιά παρασπονδία έκανες- να είσαι έτοιμος λοιπόν να κοιμηθείς, με την εικόνα του σοσιαλισμού κάτω απ’ το μαξιλάρι σου, και ξάφνου να σου έρχεται κατακέφαλα ένα διαμέρισμα κληρονομιά!
    Και πάνω που έχεις παρλατίσει και προσπαθείς να συνεφέρεις, και αναρωτιέσαι τι ‘ταν αυτό το κακό που σε βρήκε, να σου ‘ρχεται και ένα κατάστημα στο δόξα πατρί!
    Και κει που λες «Βαγγελίστρα μου βοήθεια, τι αμαρτίες έχω κάνει ο χριστιανός και με τυραννάς έτσι;», νάσου κι ένα αγροτεμάχιο κατακούτελα να σε αποτελειώσει.
    Πόσο να βαστάξει ένας άνθρωπος, ε; Κι αυτό το Γολγοθά τον ανέβηκε όλον μονάχος του, κατάμονος.
    Σε τι ψυχολογική κατάσταση θα ήσασταν εσείς, λοιπόν, αν τραβούσατε των παθών σας τον τάραχο σα τον κύριο Αντιπρόεδρο; Όχι τους δημόσιους υπαλλήλους, τον πατέρα σας τον ίδιο θα λέγατε κοπρίτη.
    Σωστά;
    Ουφ, ξεθύμανα!(Για κάνα τέταρτο).

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Κο, κο, κο η κότα!

    Ο φίλος μου Κ. είναι ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος, με πλούσιες γνώσεις σε μεγάλο εύρος θεμάτων. Η διαρκής ενημέρωσή του, σε συνδυασμό με μια έμφυτη ικανότητα αξιολόγησης της εγκυρότητας της είδησης και γνώσης, τον κάνουν έναν εξαιρετικό συνομιλητή.
    Το μόνο του μειονέκτημα, για μένα, είναι ένα φλέγμα θα μπορούσα να πω βρετανικό, και συνεπώς απολύτως εκνευριστικό, καταλαβαίνετε.
    Ποτέ δεν τον είδα να εκρήγνυται, να αντιδρά συναισθηματικά, ποτέ δεν τον είδα να χαίρεται με έντονες εκδηλώσεις, υποστηρίζει πάντοτε τη θέση του με λογική σκακιστή.
    Όλα υφίστανται από πριν την βάσανο της κριτικής και της εξακρίβωσης, ψάχνει την μυστική αλληλουχία των πραγμάτων, ώστε η γνώμη του να είναι πάντα έγκυρη και, οπωσδήποτε, ενδιαφέρουσα.

    Γι’ αυτό και ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα να τον δω προχθές να έρχεται τρεχάτος προς το μέρος μου.
    «Είδες, είδες», φώναξε λαχανιασμένος σαν έφτασε κοντά μου, «μεγάλες αλλαγές στη συνείδηση και τη συνειδητοποίηση των Ευρωπαίων έχουν ξεκινήσει.
    Τεράστιες απεργίες στη Γαλλία με απίστευτη συμμετοχή, ακόμα και μετά την ψήφιση του νομοσχέδιου. Και γιατί; Γιατί θέλουν να αυξήσουν την ηλικία συνταξιοδότησης κατά δύο μόνο χρόνια, απίστευτο δεν είναι;».
    Τον κοιτούσα κατάπληκτος, πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Κατακόκκινος, ιδρωμένος, με μια έκφραση αλλοπαρμένη, η φωνή του παλλόμενη, με την ένταση σε δυσθεώρητα ντετσιμπέλ, μιλούσε νευρικά, κουνώντας πέρα δώθε τα χέρια του, δεν μπορούσε να σταθεί σε μια θέση από τη έξαψη που ξεχείλιζε από παντού, ένα λαμπρό παράδειγμα Ελληνικού ταμπεραμέντου.

-Επιτέλους, φαίνεται τελικά πως κυλάει αίμα και στις δικές σου φλέβες, αναφώνησα ευτυχισμένος.
-Σε προστατεύω, μου απάντησε τελείως απρόσμενα, με μια έκφραση λύπης στα μάτια του και με τόνο τελείως αντίθετο από τον προηγούμενο .
Τάχασα, δεν ήξερα τι να πω, «δεν σε καταλαβαί…», τραύλισα, αλλά ο φίλος μου με διέκοψε με έναν καινούργιο καταιγισμό.
-Αμ οι Ισλανδοί; που έτριψαν στη μούρη της Ε.Ε, του ΔΝΤ και της Βρετανίας τα χρέη των Τραπεζών τους, και ορθά κοφτά τους είπαν πως δεν πληρώνουν; Καταπληκτικό, αν σκεφτείς πως είναι και μια μισοριξιά κράτος. Και το ακόμα πιο καταπληκτικό είναι, πως όλα αυτά τα θηρία, θέλουν τώρα να βρούνε μια συναινετική λύση, λέει, κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό, και άρχισε να χτυπάει παλαμάκια.
-Όμως κι εμείς θα μου επιτρέψεις να σου πω….προσπάθησα να αρθρώσω λέξη, αλλά και πάλι ο φίλος μου σοβάρεψε απότομα, και κοιτώντας με στοχαστικά, με μια ειλικρινή λύπη και ανησυχία στο βλέμμα του, ξαναείπε: «Σε προστατεύω».
    Άρχισα να διαολίζομαι, «άκου να σου πω…», έκανα αυστηρά, προσπαθώντας να αναλάβω τον έλεγχο μιας κατάστασης που φαινόταν να ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μου, αλλά ένας νέος χείμαρρος επέπεσε επί της κεφαλής και των αυτιών μου.
   -Αλλά και οι Ούγγροι; Που μετά τις αντιδράσεις του κόσμου πάτησε πόδι η κυβέρνησή τους και έβαλε χέρι στις τράπεζες; Το φαντάζεσαι αυτό; Στις τράπεζες, την ιερή αγελάδα του συστήματος. Και οι αθεόφοβοι έβαλαν φορολογία επί των ακαθαρίστων κερδών, γιατί αλλιώς δεν θάπερναν ούτε σέντσι. Χάχαχα, και είναι και δεξιοί λέει, σα να λέμε σαρξ εκ της σαρκός τους, δικά τους παιδιά δηλαδή, μια χαρά τους περιποιήθηκαν, κοτρώνα στο κεφάλι τούς ήρθε, κατακούτελα, το καταευχαριστήθηκα.
    Ακόμα και οι κρυόκωλοι οι Άγγλοι, που μόλις συμφώνησαν οι Φιλελεύθεροι να αυξηθούν τα δίδακτρα στα σχολεία, ενώ προεκλογικά άλλα έλεγαν-διακρίνεις πιστεύω την αβυσσαλέα διαφορά με την δική μας κυβέρνηση, που τηρεί, ως γνωστόν, κατά γράμμα τις προεκλογικές της υποσχέσεις-μόλις λοιπόν συμφώνησαν να αυξηθούν τα δίδακτρα, τα έκαναν Γης Μαδιάμ αυτά τα παλιόπαιδα οι νεολαίοι, όπως και τα δικά μας εδώ, προς μεγάλη απογοήτευση των καθώς πρέπει Άγγλων, όπως και των δικών μας, που δεν τους αφήνουν να πιουν ένα τσάι με την ησυχία τους, όπως και τους δικούς μας δεν τους αφήνουν να κάτσουν σαν άνθρωποι στον καναπέ, να αποφασίσουν ψύχραιμα τέλος πάντων τι θα μαγειρέψουν αύριο-πάπια προβενσάλ με σως γλασέ και καραμελωμένα κρεμμύδια, πασπαλισμένα με μπρικ, ή σολομό με κατανταίφι και βελουτέ σούπα σπαραγγιών με μέλι και μουστάρδα;-.

   -Σε βρίσκω πολύ… ξενόδουλο, του είπα κοροϊδευτικά για να τον τσιγκλίσω και να πάρω το πάνω χέρι, υπάρχουν όμως και….
   -Σε προστατεύω, μου απάντησε ξανά με αυτή την πατρική και λυπημένη έκφρασή του.
   -Και ποιος σου είπε πως χρειάζομαι προστασία, ξέσπασα φρενιασμένος και χάνοντας αμετάκλητα την ψυχραιμία μου, δεν θέλω την προστασία σου. Και στο κάτω-κάτω από τι με προστατεύεις πια; Και με ποιόν τρόπο; Τι ανοησίες είναι αυτές;
    Όσο γι’ αυτά που μου αναφέρεις, για τις αντιδράσεις δηλαδή των Ευρωπαίων, παλιά, ξινά σταφύλια. Τα ξέρουμε, τα χαιρετίζουμε και χαιρόμαστε και εμείς. αλλά εδώ, στην Ελλάδα,, έχουμε καινούρια δεδομένα πια.
    Έγιναν οι εκλογές, η Κυβέρνηση αποδυναμώθηκε, η αποχή ήταν τεράστια, δίνοντας ένα βροντερό μήνυμα αποδοκιμασίας του κόσμου προς τα μέτρα και την πολιτική της, καινούριες προοπτικές διανοίγονται, πες μου τη γνώμη σου. Τι λες λοιπόν; συνέχισα θριαμβευτικά, όντας απόλυτα σίγουρος πως είχα καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα στον «αντίπαλο».
    Ο φίλος μου Κ. με κοίταξε με το στοχαστικό και μελαγχολικό του βλέμμα για ώρα πολλή, και μετά, με ένα βαθύ αναστεναγμό, και με την έκφραση ανθρώπου που πρέπει να φέρει σε πέρας ένα πολύ δυσάρεστο καθήκον, κούνησε το κεφάλι του.
   -Καλά λοιπόν, αφού το θέλεις, είπε. Έσφιξε τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού χεριού του σε γροθιά, και με τον δείκτη τεντωμένο έδειξε προς τα πάνω, ακολουθώντας με τα μάτια την κίνηση αυτή.
    Αυτή είναι η απάντησή μου, είπε σιβυλλικά, και έφυγε με αργό και κάπως κουρασμένο βήμα και κυρτωμένους ώμους.
    Έμεινα εμβρόντητος. Τι ήθελε να πει; Από τι με προστάτευε; Και τι έδειχνε με το τεντωμένο δάχτυλό του ψηλά;

    Έδειχνε τον Θεό της Ελλάδας;
    Έδειχνε το νουνό;
    Έδειχνε τον τίτλο του άρθρου;
    Τι λέτε και εσείς;

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΘΗΚΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "Η Ραψωδία των Ασημάντων"

 
Με μεγάλη επιτυχία έγινε την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, στο Χατζηγιάννειο μέγαρο η παρουσίαση του βιβλίου μου "Η Ραψωδία των Ασημάντων".

    Πάνω από 200 άτομα παρακολούθησαν την ανάλυση από τον συγγραφέα ΘΩΜΑ ΨΥΡΡΑ και τον ποιητή ΚΩΣΤΑ ΛΑΝΤΑΒΟ και γέλασαν, νοστάλγησαν, συγκινήθηκαν από τα αποσπάσματα που διάβασαν με μοναδικό τρόπο ο ηθοποιός και σκηνοθέτης ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΟΣ και η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΥΛΗ, καθώς και με τα τόσο τρυφερά παρένθετα κείμενα της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥ και την συνοδευτική μουσική της μοναδικής ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ.
    Θέλω από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλους όσους με τίμησαν με την παρουσία τους και μοιράστηκαν μαζί μου μια ευτυχισμένη μου στιγμή, και να τελειώσω με μια στροφή από τον πρόλογο του βιβλίου:
         "....κι αν κάπου έσφαλα
             -για όσο καιρός μένει ακόμα-
               το μόνο που μπορώ
               είναι να επανορθώσω.
               Πάει να πει
               να ονειρευτώ ξανά".