Και έτσι ο Γιάννης έφυγε. Πρωτοχρονιά του 2010. Μόνος του. Έτσι επέλεξε. Μόνος του γαμώτο, μόνος του. Μέσα σε τόσους φίλους και "φίλους". Μέσα σ' αυτή την αφόρητη, πολύβουη μοναξιά.
Και όλοι εμείς που τον αγαπούσαμε, όλοι εμείς οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι γνωστοί, δε μπορέσαμε ούτε γραμμάριο από τη μοναξιά του να αλαφρώσουμε, δε μπορέσαμε να τον κάνουμε να ταλαντευτεί έστω για μια στιγμή στη φρικτή απόφαση, σα να μην υπήρχαμε διόλου.
Εκτός κι αν δεν υπήρχαμε πραγματικά. Έτσι πρέπει να είναι. Αερικά γυρνούσαμε γύρω του.
"Παππού είσαι τυφλός;" , ρώτησε ο Ντάστιν Χόφμαν τον αρχηγό των Ινδιάνων στην συγκλονιστική ταινία "Το μεγάλο ανθρωπάκι", μετά τη φρικτή σφαγή από το ιππικό του Κάστερ.
"Όχι γιε μου, βλέπω, αλλά το φως δε φτάνει στη καρδιά", του απάντησε ο σοφός γέροντας.
Το φως δε φτάνει στη καρδιά!
Έτσι κι εμείς. Μιλούσαμε, σε αγαπούσαμε, κάναμε παρέα μαζί σου, αλλά το φως δεν έφτανε στη καρδιά σου, τη γιομάτη θλίψη κι εγκατάλειψη.
Γιατί κανείς μας δε κατάλαβε τίποτα;
Πόσο τυφλοί μπορεί να ήμασταν, πόσο αλαζόνες, πόσο περιχαρακωμένοι στα δικά μας προβλήματα; στα δικά μας πρέπει; στα δικά μας πιστεύω;
Γιατί δεν ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή σου;
Γιατί δε την είδαμε στα μάτια σου;
Ποιά συγγνώμη μπορεί να αναπληρώσει την απουσία σου;
Ποιά μετάνοια να επανορθώσει το φριχτό τετελεσμένο;
Σκόρπιες σκέψεις, τις αφήνω σήμερα σα μικρή, χάρτινη, βαρκούλα, στη μεγάλη θάλασσα, όπως τότε, που ήμασταν παιδιά.
Κι ένα μικρό μπουκέτο στίχους, που σίγουρα θα μπορούσες να είχες γράψει εσύ:
Κι εγώ
χαμένος στο δικό μου αλφάβητο
συλλαβίζω έντρομος
τον εαυτό μου!
Και όποιος τις διαβάσει, ας σου στείλει την ευχή του.
Γιατί σε αγαπάμε.
Γιατί δε σε ξεχνάμε.
Και όλοι εμείς που τον αγαπούσαμε, όλοι εμείς οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι γνωστοί, δε μπορέσαμε ούτε γραμμάριο από τη μοναξιά του να αλαφρώσουμε, δε μπορέσαμε να τον κάνουμε να ταλαντευτεί έστω για μια στιγμή στη φρικτή απόφαση, σα να μην υπήρχαμε διόλου.
Εκτός κι αν δεν υπήρχαμε πραγματικά. Έτσι πρέπει να είναι. Αερικά γυρνούσαμε γύρω του.
"Παππού είσαι τυφλός;" , ρώτησε ο Ντάστιν Χόφμαν τον αρχηγό των Ινδιάνων στην συγκλονιστική ταινία "Το μεγάλο ανθρωπάκι", μετά τη φρικτή σφαγή από το ιππικό του Κάστερ.
"Όχι γιε μου, βλέπω, αλλά το φως δε φτάνει στη καρδιά", του απάντησε ο σοφός γέροντας.
Το φως δε φτάνει στη καρδιά!
Έτσι κι εμείς. Μιλούσαμε, σε αγαπούσαμε, κάναμε παρέα μαζί σου, αλλά το φως δεν έφτανε στη καρδιά σου, τη γιομάτη θλίψη κι εγκατάλειψη.
Γιατί κανείς μας δε κατάλαβε τίποτα;
Πόσο τυφλοί μπορεί να ήμασταν, πόσο αλαζόνες, πόσο περιχαρακωμένοι στα δικά μας προβλήματα; στα δικά μας πρέπει; στα δικά μας πιστεύω;
Γιατί δεν ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή σου;
Γιατί δε την είδαμε στα μάτια σου;
Ποιά συγγνώμη μπορεί να αναπληρώσει την απουσία σου;
Ποιά μετάνοια να επανορθώσει το φριχτό τετελεσμένο;
Σκόρπιες σκέψεις, τις αφήνω σήμερα σα μικρή, χάρτινη, βαρκούλα, στη μεγάλη θάλασσα, όπως τότε, που ήμασταν παιδιά.
Κι ένα μικρό μπουκέτο στίχους, που σίγουρα θα μπορούσες να είχες γράψει εσύ:
Κι εγώ
χαμένος στο δικό μου αλφάβητο
συλλαβίζω έντρομος
τον εαυτό μου!
Και όποιος τις διαβάσει, ας σου στείλει την ευχή του.
Γιατί σε αγαπάμε.
Γιατί δε σε ξεχνάμε.
Kαλέ ποιος Γιάννης;
ΑπάντησηΔιαγραφή