"Το φως δε φτάνει στην καρδιά"

-"Είσαι τυφλός παππού;", ρώτησε ο Ντάστιν Χόφμαν τον τυφλωμένο, μετά την σφαγή των γυναικόπαιδων από τους στρατιώτες του Κάσtερ, γέρο αρχηγό των Ινδιάνων, στην υπέροχη ταινία "Το μεγάλο ανθρωπάκι".

-"Όχι γιε μου, βλέπω", του απάντησε χαμογελώντας ήρεμα, στοχαστικά, ο σοφός γέροντας, "αλλά το φως δε φτάνει στην καρδιά".

     Το φως δε φτάνει στην καρδιά!

  Γιατί η καρδιά δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που έβλεπαν τα μάτια.

  Γιατί τελικά με την καρδιά μας βλέπουμε.

Γι΄αυτό η θάλασσα ποτέ δεν είναι ίδια όταν την αγναντεύουν δυο ζευγάρια μάτια.

Γι' αυτό βλέπει ο τυφλός άπειρα χρώματα και εικόνες, εκεί που εμείς με τα δυο μας μάτια μπορεί να βλέπουμε μονάχα το μαύρο της ψυχής μας.

   Με στοιχειώνει γλυκόπικρα από τότε αυτή η φράση!
   Πόση υπέροχη σοφία-απλή, και όμως τόσο περιεκτική- μακριά από περίπλοκες και βαρύγδουπες φράσεις, κρύβει μέσα της!  Κοινές, συνηθισμένες λέξεις, που εκρήγνυνται μέσα σου και χτυπάνε, σα σαίτα, κατευθείαν στην ψυχή.

  Κι ας αναρωτηθούμε:

Το φως της μονάκριβης ζωής μας, φτάνει στην καρδιά μας τελικά;

  Ευλογημένοι όσοι θα το νοιώσουνε αυτό πριν την έσχατη ώρα.